Foppe de Haan, de (nog) niet gelovige held, sprak in Bethel Drachten in alle kwetsbaarheid over zijn moeder, die ernstig psychiatrisch patiënt was. Als 18-jarige jongen bezocht Foppe haar regelmatig in de inrichting. Toen hij met de fiets vanaf de inrichting naar huis reed, dacht hij: “Als er dan een lieve Heer is, dan kan Hij dit toch niet toestaan. Dat bestaat gewoon niet!” Zelf zegt hij daarover: “Vanaf dat moment was ik, Foppe de Haan, genezen.”
Zelf verloor ik op 19-jarige leeftijd mijn 18-jarige vriendin (zie uitzending EO met Arie van der Veer). Ze stierf na een jaar lang te hebben geleden aan leukemie. Tijdens deze lijdensperiode heb ik sterk Gods kracht ervaren. Hij gaf mij alles wat ik nodig had, inclusief levensvreugde. In deze tijd heeft God mij laten vertrouwen op Zijn Vaderhart. Door Hem ben ik gevormd. Mijn vertrouwensband met Hem is onverbrekelijk geworden.
Hoe kunnen deze uitersten zo extreem divers zijn?
De laatste tijd heeft het lijden in deze wereld en in mijn eigen leven mij bezig gehouden en vond er een doorbraak plaats in mijn denken hierover. Graag wil ik die met jullie delen.
